انواع عفونت های بیمارستانی

انواع ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ 

ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ

ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ  ﺑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺘﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ( ۴۸ ﻳﺎ ۷۲ ﺳـﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ) ﻳﺎ ﻃﻲ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻱ ﻣﺸﺨﺺ ( ۱۰ ﺗﺎ ۳۰ ﺭﻭﺯ ) ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗـﺮﺧﻴﺺ ﺑﻴﻤـﺎﺭ( ۲۵ ﺗـﺎ ۵۰ % ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﻫـﺎﻱ ﺯﺧـﻢ ﺟﺮﺍﺣﻲ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺮﺧﻴﺺ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﮔﺮﺩﻧﺪ ) ﺭﺥ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎن ﭘـﺬﻳﺮﺵ ﺑﻴﻤـﺎﺭ ﻭﺟـﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷـﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﻧﻬﻔﺘﮕﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺪﻧﺒﺎﻝ ﺍﻋﻤـﺎﻝ ﺟﺮﺍﺣـﻲ، ﺩﺭ ﺑـﺪﻥ ﺑﻴﻤـﺎﺭﺍﻥ ﺟﺴﻢ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻛﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ (Implant) ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳـﺘﺎﻧﻲ ﻣـﻲﺗﻮﺍﻧـﺪ ﺗـﺎ ﻳﻜـﺴﺎﻝ ﭘـﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧـﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ، ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﺩ . ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻣـﻲﺗﻮﺍﻧﻨـﺪ ﻋـﻼﻭﻩ ﺑـﺮ ﺑﻴﻤـﺎﺭﺍﻥ، ﻛﺎﺭﻛﻨـﺎﻥ ﻭ ﻋﻴـﺎﺩﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺯﻧﺪ.

 ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ، ﺩﭼﺎﺭ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﻫـﺎی ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ، ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺍﺩﺭﺍﺭﻱ ( ۴۲ %) ، ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﻨﻔﺴﻲ ﺗﺤﺘـﺎﻧﻲ (ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﺩﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ ﻋـﺪﺩ  ۱۱ % ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ) ﻳــﺎ ﭘﻨﻮﻣﻮﻧﻲ ( ۱۵ % ﺗﺎ ۲۰ %) ، ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﻧﺎﺷـﻲ ﺍﺯ ﺯﺧـﻢ ﺟﺮﺍﺣـﻲ ( ۲۴ %) ، ﻭ ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﮔﺮﺩﺵ ﺧﻮﻥ ( ۵ – ۱۰ %) ، ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺗﻌﺎﺭﻳﻒ ﻧﻈﺎﻡ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻋﻔﻮﻧـﺖ  ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻣﺮﻛﺰ ﭘﻴﺸﮕﻴﺮﻱ ﻭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻫﺎ (CDC ) ﺩﺭ ﺟﺪﻭﻝ ﺷـﻤﺎﺭﻩ ۱ ﺷـﺮﺡ ﺩﺍﺩﻩ ﺷـﺪﻩ ﺍﻧـﺪ. ﻃﺒـﻖ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ، ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺍﺩﺭﺍﺭﻱ، ﺷﺎﻳﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﭘﻨﻮﻣﻮﻧﻲ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻣﺤـﺴﻮﺏ ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ، ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﻛﺰ، ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﮔﺮﺩﺵ ﺧﻮﻥ، ﻋﻠﺖ ﺍﺻﻠﻲ ﻣﺮﮒ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺟﻨﺒﻪ ﺣﺎﺋﺰ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ :

·  ﻣﺮﮒ ﻭ ﻣﻴﺮ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ

· ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ

· ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ، ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺗﺸﺨﻴﺼﻲ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲﺭﺍﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨـﺪ ﺑـﻪ ﻃـﺮﻕ ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﮔﺮﺩ ﻧـﺪ ( ۵ ) ﻭ ﮔـﺎﻫﻲ ﻳـﻚ

 ﻣﻴﻜﺮﻭﺏ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮﺩ. ﺭﺍﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ :

۱ ) ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻤﺎﺱ (Contact) : ﺗﻤﺎﺱ، ﺷﺎﻳﻊﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺯﻳﺮ ﮔﺮﻭﻩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮﺩ :

 ·  ﺗﻤﺎﺱ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺳﻄﻮﺡ ﺑﺪﻥ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎ ﺑﻴﻦ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﻓﺮﺩ ﺩﭼﺎﺭ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻳﺎ ﻛﻠﻮﻧﻴﺰﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻣﻴﻜﺮﻭﺏ

 · ﺗﻤﺎﺱ ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺣﺴﺎﺱ ﺑﺎﺷﻲء ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺁﻟﻮﺩﻩ (ﻭﺳﺎﻳﻞ، ﺳﻮﺯﻥ، ﭘﺎﻧﺴﻤﺎﻥ، ﺩﺳﺘﻜﺶ ﺁﻟﻮﺩﻩ)

 ·  ﻗﻄﺮﻩ ( Droplet) ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮﺩ ﺣﻴﻦ ﻋﻄﺴﻪ، ﺳﺮﻓﻪ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩﻥ، ﺣﻴﻦ ﺳﺎﻛﺸﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﺎ ﺑﺮﻭﻧﻜﻮﺳﻜﻮﭘﻲ ﻭ ﻣﻮﺍﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﻣﻠﺘﺤﻤﻪ، ﻣﺨﺎﻁ ﺑﻴﻨﻲ ﻳﺎﺩﻫﺎﻥ

۲ ) ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﻮﺍ  (Airborne)

۳ ) ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺬﺍ، ﺁﺏ، ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﻭ ﺗﺠﻬﻴﺰﺍﺕ ﻭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺁﻟﻮﺩﻩ

۴ ) ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﺎﻗﻠﻴﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺸﻪ، ﻣﮕﺲ ﻭ ﻣﻮﺵ ﻛﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ .

·  ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﻭﺳﺎﻳﻞ : ﺍﺳﺘﺎﻓﻴﻠﻮﻛﻮﻙ، ﺑﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻧﺘﺮﻭﺑﺎﻛﺘﺮﻳﺎﺳﻪ،ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎﻱ ﻭﻳﺮﻭﺳﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﺗﺎﻭﻳﺮﻭﺱ، ﻭ ﻗﺎﺭﭺ ﻛﺎﻧﺪﻳﺪﺍ.

ـ  ﻗﻄﺮﻩ : ﺁﺩﻧﻮﻭﻳﺮﻭﺱ، ﻭﻳﺮﻭﺱ ﺁﻧﻔﻠﻮﺍﻧﺰﺍ.

ـ  ﺳﻮﺯﻥ : ﻫﭙﺎﺗﻴﺖ HIV , B

·  ﻫﻮﺍ : ﺑﺎﺳﻴﻞ ﺳﻞ

· ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻣﺸﺘﺮﻙ :

ـ  ﻣﺎﻳﻌﺎﺕ ﻭﺭﻳﺪﻱ، ﻣﻮﺍﺩ ﮔﻨﺪﺯﺩﺍ، ﺁﺏ : ﺁﺳﻴﻨﺘﻮﺑﺎﻛﺘﺮ، ﺳﺮﺍﺷﻴﺎ.

ـ  ﺍﻧﺪﻭﺳﻜﻮﭖ : ﭘﺴﻮﺩﻭﻣﻮﻧﺎ، ﺁﺳﻴﻨﺘﻮﺑﺎﻛﺘﺮ.

ـ  ﻏﺬﺍ : ﺳﺎﻟﻤﻮﻧﻼ، ﭘﺴﻮﺩﻭﻣﻮﻧﺎﻋﻮﺍﻣﻞ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ

·  ﺳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭ (ﻧﻮﺯﺍﺩﺍﻥ، ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺴﻦ)

·  ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﻱ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺎﺭﺳﺎﻳﻲ ﻋﻀﻮ (ﺳﻴﺮﻭﺯ ﻛﺒﺪﻱ، ﺩﻳﺎﺑﺖ ﻣﻠﻴﺘﻮﺱ، ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻣﺰﻣﻦ    ﺍﻧﺴﺪﺍﺩﻱ ﺭﻳﻪ،ﻧﺎﺭﺳﺎﻳﻲ ﻛﻠﻴﻪ )، ﺳﺮﻃﺎﻥ، ﻧﻮﺗﺮﻭﭘﻨﻲ

· ﻧﻘﺺ ﺍﻳﻤﻨﻲ ﻣﺎﺩﺭﺯﺍﺩﻱ ﻳﺎ ﺍﻛﺘﺴﺎﺑﻲ ( ﺍﻳﺪﺯ، ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺍﺭﻭ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺍﻳﻤﻨﻲ، سﻮء ﺗﻐﺬﻳﻪ).

·  ﺁﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮﻱ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎﻱ ﻭﻳﺮﻭﺳﻲ

·  ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺩﺭ ﺳﺪ ﺩﻓﺎﻋﻲ ﺟﻠﺪﻱ ﻣﺨﺎﻃﻲ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺗﺮﻭﻣﺎ، ﺳﻮﺧﺘﮕﻲ، ﺟﺮﺍﺣﻲ، ﺍﻧﺪﻭﺳﻜﻮﭘﻲ، ﻛﺎﺗﺘﺮﻫﺎﻱ ﻣﺘﻤﻜﻦ، ﺑﻴﻤﺎﺭﻱﻫﺎﻱ ﭘﻮﺳﺘﻲ ﻭ ﻣﺨﺎﻃﻲ

·  ﺑﻴﻬﻮﺷﻲ، ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﮔﻲ (Sedation ) ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﺳﺮﻓﻪ ﻳﺎ ﻛﺎﻫﺶ ﺗﻬﻮﻳﻪ ﺭﻳﻮﻱ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﻲﮔﺮﺩﺩ.

·  ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻱ ﺁﻧﺘﻲ ﺑﻴﻮﺗﻴﻚ، ﺁﻧﺘﻲ ﺍﺳﻴﺪ (ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻓﻠﻮﺭ ﻣﻘﻴﻢ ﺑﺪﻥ ﻭ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻲ ﻓﻠﻮﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ، ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺑﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﺭﭺ ﻫﺎﻱ ﺟﻬﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻡ ﺑﻪ ﺁﻧﺘﻲ ﺑﻴﻮﺗﻴﻚ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ﻣﻘﺎﻭﻡ).

·  ﻛﻠﻮﻧﻴﺰﻩ ﺷﺪﻥ ﻓﻠﻮﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺮﻭﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺎﻗﻠﻲ ﺑﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﺭﭺ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻠﺐ.

· ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﺠﺪﺩ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺍﻳﻤﻨﻲ.

 ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎﻱ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺮﻭﺯ ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳـﺘﺎﻧﻲ ﺑـﻪ ﺻـﻮﺭﺕ ﺍﻧـﺪﻣﻴﻚ ﻭ ﺍﭘﻴﺪﻣﻴﻚ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺷﺮﺍﻳﻄﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﻱ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺗﻬﺎ ﺟﻤﻲ ﻭ ﻣﺼﺮﻑ ﻗﺒﻠـﻲ ﺁﻧﺘـ ﻲ ﺑﻴﻮﺗﻴﻚ ﺍﺳﺖ.

 ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻛﺴﺐ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻟﮕﻮﻱ ﻣﻴﻜﺮﻭﺑﻲ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ، ﺳﻴـﺴﺘﻢ ﻣﻠﻲ ﻧﻈﺎﻡ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ (NNISS system ) ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۱۹۹۰ ﺗـﺎ ۱۹۹۴ ﻣﻴﻼﺩﻱ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻣﺸﺨﺺ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ۸۷ % ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑـﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫـ ﺎﻱ ﻫـﻮﺍﺯﻱ، ﺩﺭ ۳ % ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﺑﻲﻫﻮﺍﺯﻱ، ﺩﺭ ۹ % ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻗﺎﺭﭺ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ۱ % ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻭﻳﺮﻭﺱ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﮕﻞ ﻫـﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﺩﺧﻴﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧـﺪ. ﺑـﻪ ﻃـﻮﺭ ﻛﻠـﻲ ﺩﺭ ﺑـﻴﻦ ﺍﻧـﻮﺍﻉ ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﻫـﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳـﺘﺎﻧﻲ، ﺍﺷﺮﻳﺸﻴﺎﻛﻮﻟﻲ ( E. Coli) ﺷﺎﻳﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺯﺍ ﺑﻮﺩﻩ ﻭﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺎﻓﻴﻠﻮﻛﻮﻙ ﺁﺭﺋﻮﺱ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﻭﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.ﺩﺭ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ۱ ، ﺷﺎﻳﻊﺗﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﺮﻭﺏ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﺰﺍ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻧﻮﻉ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧـﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷـﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﻣـﺸﺨﺺ ﮔﺮﺩﻳـﺪﻩ ﺍﺳـﺖ، E.  Coli ﺷـﺎﻳﻌﺘﺮﻳﻦ ﻋﺎﻣـﻞ ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﺩﺳـﺘﮕﺎﻩ ﺍﺩﺭﺍﺭﻱ، ﺍﺳ ﺘﺎﻓﻴﻠﻮﻛﻮﻙ ﺁﺭﺋــﻮﺱ ﺷ ﺎﻳﻊﺗــﺮﻳﻦ ﻋ ﺎﻣ ﻞ ﻋﻔﻮﻧــﺖ ﺯﺧ ﻢ ﺟﺮﺍﺣ ﻲ، ﭘ ﺴﻮﺩﻭﻣﻮﻧﺎ  ﺁﺋﺮﻭﮊﻳﻨــﻮﺯﺍ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﻓﻴﻠﻮﻛﻮﻙ ﺁﺭﺋﻮﺱ ﺷﺎﻳﻊﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﺳـﺘﮕﺎﻩ ﺗﻨﻔـﺴﻲ ﺗﺤﺘـﺎﻧﻲ ﻭ ﻛﻮﻛـﺴﻲ ﻫـﺎﻱ ﮔـﺮﻡ ﻣﺜﺒﺖ ﺷﺎﻳﻊﺗﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺠﺎﺩﺑﺎﻛﺘﺮﻳﻤﻲ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

 ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ۲ ـ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﺰﺍﻱ ﻣﺴﺒﺐ ﻫﻤﻪ ﮔﻴﺮﻱ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﻛﺰ ﭘﻴﺸﮕﻴﺮﻱ ﻭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻫﺎ ﺩﻫﻪ ۱۹۸۰ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﮔﻴﺮﻱ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫﺎ ﺷﺎﻳﻊﺗﺮﻳﻦ ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎﻱ ﻣـﺴﺒﺐ ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﻫـﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳـﺘﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻭﻗﻮﻉ ﻫﻤـﻪ ﮔﻴـﺮﻱ ﻫـﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳـﺘﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺩﻫـﻪ ۱۹۸۰ ﺗـﺎ ۱۹۹۰ ﻣـﻴﻼﺩﻱ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﺩﺭ ۶۲ % ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﻫﻤﻪ ﮔﻴﺮﻱ ﺷﻨﺎ ﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ( ۵ ). ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ۲ ، ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺑﻴﻤـﺎﺭﻳﺰﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻴﺮﻱ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ.  ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺮﻭﺭﻱ ﺑﺮ ۵۵۵ ﻣﻘﺎﻟـﻪ ﻣﻮﺟـﻮﺩ ﺩﺭ ﻣـﺪﻻﻳﻦ ﺩﺭ ﺧـﺼﻮﺹ ﻫﻤﻪ ﮔﻴﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺳـﺎﻝ ۱۹۸۴ ﺗـﺎ ۱۹۹۵ ﻣـﻴﻼﺩﻱ ﻧـﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺩﺭ ۷۱ % ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫﺎ، ﺩﺭ ۲۱ % ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻭﻳﺮﻭﺱ ﻫﺎ، ﺩﺭ ۵ % ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻗﺎﺭﭺ ﻫﺎ، ﻭ ﺩﺭ ۳ % ﻣـﻮﺍﺭﺩ ﺍﻧﮕـﻞ ﻫـﺎ ﺑﺎﻋـﺚ ﻫﻤـﻪﮔﻴﺮﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ۲ % ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻋﺎﻣﻞ ﻋﻔﻮﻧﺖ، ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺑـﺎﻛﺘﺮﻱﻫـﺎ، ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎﺩﺭ ﻧﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﮔﺮﻡ ﻣﻨﻔﻲ ﻋﻠﺖ ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﺑـﻮﺩﻩ ﺍﻧـﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑـﻴﻦ ﺁﻥ ﻫـﺎ، ﺁﺳـﻴﻨﺘﻮﺑﺎﻛﺘﺮ، ﺳﺮﺍﺷـﻴﺎ، ﭘﺴﻮﺩﻭﻣﻮﻧﺎ، ﻭ ﺳﺎﻟﻤﻮﻧﻼ ﺷﺎﻳﻊﺗﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﻛﺘﺮﻱ ﻫﺎﻱ ﮔﺮﻡ ﻣﺜﺒﺖ، ﺷﺎﻳﻊﺗﺮﻳﻦ ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴـﻢ، ﺍﺳـﺘﺎﻓﻴﻠﻮﻛﻮﻙ ﺁﺭﺋﻮﺱ ( ۶۰ % ) ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.